بازخورد به آموزش، پیش بینی کننده ی فرسوده گی ی آموزشی ی دانشجویان ایرانی

از دیدگاه سازایی گری، کانون کنش آموختن آموزنده است و هرگونه تلاشی برای بهبود این کنش نیازمند آن است که دربرگیرنده ی آموزنده هم باشد زیرا ویژه گی های آموزنده گان زمینه ساز برخی کاستی ها و راستی های فرایند آموختن می شوند. یکی از این ویژه گی ها بازخورد ایشان به کنش آموختن و یکی از این کاستی ها دچاره (عارضه) ی فرسوده گی ی آموزشی است که در پی ی افزایش فشارهای روان تنی ای که در فرایند آموزش بر آموزنده می آیند پدید می آید. این فشارها پدیدآورنده های برون بنیاد و درون بنیاد چندی می توانند داشته باشند. بازخورد منفی ی آموزنده به آموختن را می توان از برجسته ترین پدیدآورنده های درون بنیاد فشارهای روان تنی و فرسوده گی پنداشت. خوش بختانه بازخوردها آموختنی و دگرگونی پذیر هستند و شاید بتوان با بهبود بازخورد آموزنده گان فرسوده از میزان فرسوده گی ایشان کاست، یا برپایه ی سنجش بازخورد آن ها از پدیدآیی یا افزایش فرسوده گی ی آموزشی پیشگیری کرد. ولی این کار ها بسته گی به این دارند که آیا آموزنده گانی که دچار فرسوده گی ی آموزشی ی بالا هستند همان هایی هستند که بازخوردشان به آموختن هم منفی است و آن هایی که بازخوردهایشان سازنده (مثبت) هستند دچار فرسوده گی نیستند؟ در راستای پاسخ گویی به این پرسش ها و با هدف کمک به دچاران به فرسوده گی ی آموزشی از یک سو، و جلوگیری از پدیدآیی و افزایش این دچاره در آموزنده گان به ویژه دانشجویان از سوی دیگر، در این پژوهش یک گروه 250تَنی از دانشجویان سال چهارم دانشگاه های تهران به روش یک بختانه(تصادفی) برگزیده و سپس در موقعیت های آموزشی ی همانند سنجش شد. روش داده گیری (سنجش) در این پژوهش پرسش با به کارگیری دو ابزار (بازخوردسنج و فرسوده گی سنج)بوده است. پردازش داده ها نشان دهنده ی همبسته گی ی چمشگیرِ (معنادار در سطح01/0) و منفی (6/0-) میان بازخورد به آموزش و فرسوده گی ی آموزشی ی داده بخشان است. با بهره گیری از این همبسته گی، دستور پیش بینی ی فرسوده گی ی آموزشی ی آموزنده گان از روی بازخورد به آموزش برآورد شد.